Słowa mogą ranić

Pamiętasz, jak Kaśka Cię podrapała? Nie? Faktycznie rana zagoiła się dawno temu. A potrafisz przypomnieć sobie jej słowa? Coś o tym, że powinnaś schudnąć? A nie czekaj! Przecież ona wprost powiedziała Ci, że jesteś gruba. To było w damskiej toalecie na urodzinach Bartka. Tego z długimi włosami, w którym podkochiwałaś się od pierwszej klasy. Tańczyłaś z nim wtedy, ale potem Kaśka powiedziała Ci, że dupa za duża, a tłuszcz wylewa się ze spodni. W końcu ona wie lepiej, dlatego po pięciu latach, gdy znów stajesz na wadze, przypominasz sobie jej słowa.

Czasem nie zdajemy sobie sprawy, że to, co powiemy, potrafi zranić drugiego człowieka. Zdarza się, że pod wpływem impulsu przez usta przejdzie nam coś, czego nigdy byśmy nie wypowiedzieli. Miałam taką sytuację i bardzo chciałabym cofnąć czas, by tej dziewczynie nie było tak przykro.

Ostatnio znalazłam się w odwrotnej sytuacji i to mnie zraniono. Koleżanka powiedziała coś, co sprawiło, że poczułam się okropnie. Zaczęła mówić, a ja poprosiłam, by przestała. Nie zrobiła tego. Ciągnęła dalej.  A ja potem płakałam. Płacz z osobistych powodów zdarza mi się bardzo rzadko. Więcej łez wylałam na książkach i filmach. Sytuacja jednak przygniotła mnie na tyle, że nie mogłam powstrzymać się od płaczu. Można uznać to za oznakę słabości, ale poczułam się lepiej. Ciężar ostatnich tygodni jakoś się ulotnił, a mi było lżej na sercu. W całej tej sprawie najgorsze jest jednak to, że zraniła mnie osoba, którą miałam za przyjaciółkę.

Dlaczego ludzie ranią? Nie ma na to jednoznacznej odpowiedzi. Jedni robią to nieumyślnie, a inni chcą odreagować albo po prostu nas nie lubią i nasze nieszczęście to ich szczęście. Może chamstwo mamy już we krwi i ciężko nie korzystać z okazji do zranienia drugiej osoby.

Czy ludzie z natury są podli? Nie wiem i wciąż mam nadzieję, że jednak nie.